Ψάχνοντας ευκαιρίες

Από μικρός έγραφα στίχους.Στιχάκια,ας πούμε,από αυτά που γεμίζουν την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας.Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία,άρχισα να δίνω περισσότερη σημασία και βαρύτητα σε αυτά.Ακόμα και αν γράψω ένα σαχλό τραγουδάκι θα κοιτάξω και την παραμικρή λεπτομέρεια.Έτσι οι άτακτες αράδες έγιναν ποιήματα και τα στιχάκια τραγούδια.
Ρίζωσε λοιπόν μέσα μου η επιθυμία να προωθήσω τους στίχους μου,αντί να τους καταδικάζω να σκονίζονται σε διάφορα χαρτιά,καταχωνιασμένα ο Θεός μάλλον δεν ξέρει πού.
Θα ήθελα να μου δείξουν οι μουσικοί σιγά σιγά εμπιστοσύνη,γιατί εγώ θα είμαι μόνο η αρχή:ξέρω πολλούς συνομήλικούς μου,και μικρότερους ακόμα,που οι πένες τους πάνε χαμένες.Η τέχνη δεν πρέπει να έχει όρια ηλικίας.Είμαι έτοιμος για κάθε στιχουργική πρόκληση και δεν έχω σκοπό να απογοητεύσω κανέναν.

Η ευθύνη του στιχουργού

Άραγε,ένας στιχουργός έχει υποχρεώσεις όσον αφορά την δουλειά του;Έχει η καλλιτεχνική άδεια τα όριά της;Οι περισσότεροι καλλιτέχνες θα πούνε:όχι.Εγώ όμως διαφωνώ.Ο πραγματικός καλλιτέχνης πρέπει να υπηρετεί την τέχνη.Η τέχνη όμως υπηρετεί το πνεύμα.Δεν έχει λοιπόν ευθύνη αυτός που η δουλειά του είναι να ανακουφίζει την ψυχή,μετατρέποντας,λέξεις στην προκειμένη περίπτωση,σε αισθήματα;Πώς μπορεί κάποιος να κατευνάσει την οργή με πρόχειρη,ανεύθυνη δουλειά;Πώς θα θεραπευτεί ο βασανισμένος με λόγια του αέρα;Πώς θα χαμογελάσει ο καταπιεσμένος με κλισέ βγαλμένα από τις διαφημήσεις;η ανθρώπινη ψυχή δεν υπακούει σε σλόγκαν.Υπακούει στον σεβασμό.Στην φροντίδα και την αγάπη.Κάθε λέξη σε ένα τραγούδι πρέπει να έχει μια σημασία.Ας μην είναι ζωτική.Αλλά να έχει αντίκτυπο στο πνεύμα.Η τέχνη,από τον πομπό έως τον αποδέκτη δεν είναι "μάθημα".Είναι ένας ερεθισμός,ένα παιχνίδι με τα βάθη του εγκεφάλου,έτσι ώστε να νιώσει η καρδιά μας,αυτό ακριβώς που θα μας συγκρατίσει από το να είμαστε ένα με τα γουρούνια.Για αυτό και χρειάζεται χειρουργική προσοχή από τον στιχουργό:γιατί οι άνθρωποι δεν καταφεύγουν σε αυτόν μόνο για διασκέδαση.